Door Thijs Zonneveld en Hidde van Warmerdam

Flashback. Zes jaar terug in de tijd, naar het Critérium du Dauphiné van 2014. Alberto Contador en Chris Froome bestoken elkaar met een bombardement van demarrages. Ze rijden het hele peloton aan puin, op één renner na: een 23-­jarig jochie in een groen Belkin-shirt. Wilco Kelderman is de enige die ze kan volgen. In de laatste rit rijdt hij ze er zelfs allemaal af. Op de slotklim blaast hij Vincenzo ­Nibali, die een maand later met overmacht de Tour de France zal winnen, uit het wiel als een kleuter op zijwieltjes.

Wilco, jij was hét talent. Voor de buitenwereld was het niet de vraag óf je op het podium van een grote ronde zou belanden, maar wannéér.
Kelderman: ,,Dat dacht ik zelf ook, ja. Ik werd zevende in de Giro, in de Dauphiné reed ik een ‘zieke’ koers. Ik dacht: nu ga ik voor de volgende stap. Maar achteraf ging het die zomer al een beetje fout. Ik begon door te slaan. In plaats van door te bouwen waar ik was, wilde ik te veel. Ik werd te extreem.”

Luister ook naar de In Het Wielpodcast met het gehele interview met Wilco Kelderman

Leg uit.
,,In het begin is wielrennen best wel makkelijk. Bij de junioren trainde ik drie keer per week en deed ik mijn koersjes. Het was Spielerei. Zaten we bij wedstrijden met cola aan het ontbijt, ’s avonds aten we chips. Toen ik bij de beloften met een trainer ging werken, ging ik met stappen vooruit. Ik dacht er niet te veel bij na, het ging op gevoel. Maar het begint pas als de resultaten écht goed worden. Dan ga je nadenken hoe je kunt verbeteren. En ga je fouten maken. Nóg meer trainen, nóg meer op je voeding letten.