De liefde van Hennie Steggink voor Hezingen; vroeger het eind van de wereld, nu het begin van het paradijs

„Klopt. Ik ben nooit verhuisd. Mijn zwager is inmiddels overleden, dus ik woon hier nu samen met mijn zus. Hoewel we allebei een aparte ingang hebben, brengt het wel een stuk gezelligheid met zich mee. Er is bijna altijd iemand. Zeg trouwens maar Hennie van de Kes, zo kennen de meeste mensen mij.”

„Mijn opa woonde vroeger in Duitsland. Het verhaal gaat dat hij een tuin vol kersenbomen had en de jeugd daar regelmatig een kers pikte. De r spreken ze niet uit in Duitsland, vandaar de bijnaam Kes. Die zegt meer dan mijn achternaam.”

„Genoeg. Het grappige is: vroeger moesten wij naar Ootmarsum of Vasse toe om te sporten, maar nu komen wielrenners, wandelaars en mountainbikers om die reden deze kant op. Veel ouderen uit deze omgeving kregen vroeger zwemles in de bronvijver bij het Springendal. Dat kun je je nu niet meer voorstellen.”

„Twee keer per week neem ik liefhebbers mee in een koets voor een rondrit door het Springendal. We maken tochten van zo’n 2,5 uur. Dat is echt een van mijn passies. Verder is er hier in en rondom het huis ook altijd wel iets te doen. Enige nadeel is dat ik iedere ochtend 900 meter moet lopen voor het halen van de krant.”

„Eigenlijk niks. Het is hier fantastisch wonen. Vroeger het einde van de wereld, nu het begin van het paradijs. Wel vind ik het jammer dat het noaberschap minder wordt. Vroeger was iedereen hier boer, nu hebben mensen hun eigen baan. Tijden veranderen, dat hou je niet tegen. Waar ik trouwens wel trots op ben, is het HeJa-pad, vernoemd naar mijn overleden buurman Jan Brunninkhuis en mezelf. We deden veel samen.”