Deze Twentse plekken beschrijft Tommy Wieringa in zijn nieuwe roman

‘Bij Shu Dynasty, voorheen Bar-Feestzaal Kottink, stond Laurens Steggink met een onbekende man bij het biljart.
‘Mannen,’ groette Steggink.
Paul ging zitten aan de kopse kant van de bar, in de nis van schrootjes, Hij was graag gedekt in de rug, als een cowboy, zodat hij iedereen kon zien binnenkomen. Hedwiges schoof op de kruk naast hem. De radio stond op een halve zender, op golven van ruis klonk Die Sonne geht unter in Texas.
Mama Shu zei ‘hai Paul’ en ‘hai Hedwig’, en zette een flesje Grolsch voor Paul neer en een glas cola voor Hedwiges. De piraat bedankt cafetaria’s, loonbedrijven, houtzagerijen en sloperijen voor de steun aan de zender. Paul wist hem te zitten, in een schuur achter aan de Tien Ellenweg; soms was de doffe basdreun tot in de wijde omtrek te horen.

Tommy Wieringa was 9 jaar toen hij in Geesteren kwam wonen. Het huis heeft plaatsgemaakt voor wat hij noemt ‘een Saksisch prul’. ,,Alle huizen en scholen uit mijn verleden zijn afgebroken.” Dat zijn slaapkamer is er niet meer is, bespottelijk. ,,Daar zaten al mijn herinneringen nog.”

Wat hem fascineert is de wetteloosheid van deze streek. ,,De mensen klagen dat ze de politie alleen nog zien bij alcoholcontroles.”

Marinus stierf later in grote eenzaamheid, een van de thema’s in de roman. Aan hem is het boek ook opgedragen.

Tommy Wieringa noemt dit de streek van het zwijgen. ,,Iedereen weet het, niemand zegt wat.” Het geldt voor een verdwenen Bentheimer zandstenen grenspaal, het geldt voor waar de wietplantages zitten, waar GHB wordt gefabriceerd. Volgens hem is het typerend voor een grensstreek.

Maar het is mede daardoor een streek voor mooie verhalen. Hij vertelt hoe hij regelmatig in het oudbruine café van Hu Dynasty aan de bar zat. ,,Uren lang, naast stille mannen. Je weet: uiteindelijk beginnen ze te praten. Deze streek is een Fundgrube. Ik ben gezegend dat ik hier vandaan kom.”