Ice Road Tukkers uit Vasse en Ootmarsum: afzien voor goed doel

De Ice Road Tukkers doorkruisten onder meer Noorwegen, Zweden en Finland met hun Volvo 740 uit 1986. "Een andere auto was geen optie", zegt Conrad. "Bijna onze hele familie heeft een Volvo-tic. De meeste deelnemers aan de Arctic Challenge hadden nieuwe auto's die voorzien zijn van de meest geavanceerde technische snufjes. Dat maakte ons tot de underdog van de tocht."

Toch was de bolidekeuze een bewuste. "Onze moeder opperde om er een goed doel aan te koppelen. Vorig jaar overleed onze vader, Harrie, kort voordat hij met de Twentse Wensambulance op vakantie zou gaan naar Frankrijk. Deze organisatie doet fantastisch werk en heeft dringend geld nodig. De moeite die de vrijwilligers doen, zetten wij in ons geval om in een eigen challenge met een oude auto."

De broers vertrokken op 13 januari vanuit in Zaltbommel, samen met nog 35 teams. Niet het halen van de finish maar plezier hebben was het doel. "Dat doel is bereikt", zegt Evert. "Meedoen aan zo'n uitdaging kan vriendschappen versterken maar ze kunnen er ook op kapot gaan. Als broers ken je elkaar door en door, en het verliep voortreffelijk."

Ze hebben mooie gesprekken gehad onderweg, heel veel gezien en ook veel gelachen. De ontberingen in het koude Scandinavië doorstond het team met glans, al speelde vermoeidheid de gebroeders soms parten. "Ik heb me weleens afgevraagd: wat doe ik hier in godsnaam?", bekent Evert. "Dan was ik zo moe dat ik bijvoorbeeld dennenbomen aanzag voor monsters."

"Ook zag ik een man op de weg, dus ik riep: 'Stop!'. Bleek het niks te zijn", vervolgt Evert. "Op een gegeven moment werken lichaam en brein niet meer samen - heel apart. Daar komt bij dat het in het hoge noorden veel meer uren donker is. Hoe hoger je komt, hoe later het licht wordt. Sommige stukken waren echt stik- en stikdonker."

Er werd gereden op coördinaten en drie verschillende navigatiesystemen. Conrad: "De tijd moesten we zelf berekenen, zolang we de verkeersregels maar niet overtraden. Dankzij de huidige technologie konden we contact houden met het thuisfront. Het is zo leuk om onderweg berichtjes van de kinderen te krijgen of van bekenden die ons volgden via internet. Dan appten ze: 'Pas op, nummer 22 zit vlak achter jullie."

Dankzij sponsoren werd uiteindelijk 20.000 euro opgehaald voor het goede doel. Toch slaan de Groothuisjes volgend jaar even over. "Ik zeg nooit nooit, maar deze ervaring is voorlopig niet te evenaren."