‘Zonder de baas - mijn vrouw - worden er geen zaken gedaan hier’

Wanneer mijn moeder vroeger de telefoon opnam, en degene aan de andere kant van de telefoon vroeg ‘of de baas ook thuis was’ dan was dat een hele normale vraag. Ze riep dan keurig mijn vader en ging verder met haar werkzaamheden. Niets aan de hand. Heel gewoon. Op het schoolplein hier staan vrijwel alleen maar Nederlandse expatvrouwen. Over het algemeen zijn dat wat hoger opgeleide, E-nummers mijdende, mondige types. Van die vrouwen die wanneer ze nu gevraagd zou worden of je de baas ook even aan de telefoon mag, de hoorn erop zouden gooien nadat ze ‘alleen een hond heeft een baas!’ terug gesnauwd zouden hebben. ‘Ik ben een vrouw van de wereld!’

Maar nu komt het: het gebeurt hier nog! Singapore mag dan qua technologie twintig jaar vooruitlopen, de visie op gezin en wie er werkt is nog uit grootmoeders tijd. 

Kijk, wij zijn hier als expats. Toch nog even uitleggen wat een expat is, want ik krijg nogal wat reacties op mijn stukjes waarom ik mijzelf een expat noem, en geen arbeidsmigrant. Ook dit heeft niks met kleur, religie of land van afkomst te maken. Een expat wordt naar een ander filiaal van je werkgever in het buitenland gestuurd om een klus te klaren. Klus klaar of je functioneert niet? Eerste vliegtuig weer naar huis. Je maakt geen aanspraak op sociale voorzieningen en bent niet van plan je in dat land te vestigen. 

Welnu, mijn lief is dus de expat. Bij binnenkomst in dit land kreeg zij de status van ‘werkende’ en de vier mannen in ons gezin bungelen, als een nest pasgeboren spreeuwen, daaronder als ‘afhankelijke’. Mijn burgerlijke status hier klinkt als de titel van een film: The Dependant.

Wij hebben allebei een lokaal telefoonabonnement. Bij de registratie keek men niet naar de arbeidsstatus, enkel moest je man of vrouw invullen. En nu wordt zij nooit lastiggevallen met colportage over een verzekering, abonnement of enquête en ik bijna dagelijks! Wanneer ik na de derde zin tegenwoordig roep: ‘Ho maar, ho maar, ik ben de dependant’, wordt de hoorn er gewoon opgegooid. Als niet-werkende heb je hier geen beslissingsbevoegdheid. Zonder de baas worden er geen zaken gedaan. Ook niet als ik zeg dat ik leid door te dienen.

Lees hier de vorige column van Niek Druijff terug: ‘Fijn, er komt een stofzuigerslang uit het plafond om de haartjes op te zuigen’.

Lees de beste artikelen op het gebied van werk en carrière via onze wekelijkse nieuwsbrief!