Marco te Wierik (40) oogt als een sportieve kerel. Sterk in de armen en gezegend met gespierde kuiten. Toch blijken die fysieke eigenschappen bepaald geen vanzelfsprekendheid. Integendeel. Te Wierik knokt er al maanden voor. Met behulp van personal trainer en sportschoolhouder Herald Mulders (51) is hij op dit punt beland.

Een jaar geleden lijkt zijn huidige niveau mijlenver weg. Een hersenbloeding gooit zijn leven in de war. Het gevoel in de linkerkant van zijn lichaam verdwijnt volledig. Verlamd is hij niet, maar door de constante doofheid wordt het knap lastig om normaal te functioneren. "Ik kon met volle kracht in zijn linkerbeen knijpen. Hij voelde er niets van. Ook het verschil tussen warm en koud kon hij me niet vertellen", herinnert Mulders zich.

Hoe anders is dat nu. Te Wierik wandelt de fitnessruimte in. Klaar voor een zelfstandige sessie. De trainer hoeft alleen bij te springen als het nodig is. De een-op-een begeleiding zit erop. "Het gevoel is langzaam teruggekomen. Het is nog niet hetzelfde als mijn rechterzijde, maar ik zet stappen. En zolang het verbetert ga ik door."

Hoe dat zo gekomen is? Grotendeels door een apparaat dat in veel sportscholen gewoon te vinden is. Een vibratietoestel. "Topsporters maken er gebruik van voor spierherstel. Deze apparaten bevorderen de doorbloeding, waardoor verzuring afneemt. Maar er zijn meer effecten. Door de trillingen worden zenuwuiteindes geprikkeld. Daarmee trigger je de hersenen en spieren. Door de vibraties en de oefeningen keert het gevoel of de kracht terug bij mensen die bijvoorbeeld verlamd zijn door hersenschade. Vervolgens train je verder om die kracht op te bouwen."

De aanpak van Mulders is gestoeld op een cursus die hij volgde. Hij leerde er hoe hij mensen met niet-aangeboren hersenletsel moet begeleiden. Al is het gebruik van de trilplaat niet wijdverspreid. "Veel mensen die hersenletsel oplopen zitten in hetzelfde schuitje. Ze liggen geruime tijd in het ziekenhuis en gaan dan revalideren. De revalidatiearts werkt met ze tot ze zich aardig kunnen redden."

Te Wierik knikt en zegt: "Voor mij voelde dat niet als genoeg. Ik wilde meer. Hoe wist ik niet, maar ik wilde alles op alles zetten om het gevoel terug te krijgen."

Hij begon vorig jaar met niets. Mulders: "Ik liet een pennetje langs zijn been glijden. Eerst reageerde hij helemaal niet. Na verloop van tijd voelde hij af en toe iets. Ik zei hem dat gevoel vast te houden en stukje bij beetje herstelde het gevoel. Eerst een paar uur, toen een paar dagen en nu is blijvend."

Toch steekt niet iedereen er zo strijdlustig in als de 40-jarige Wierdenaar. "Omdat veel mensen het niet weten. Voor sommigen houdt sport op als ze terugkeren van de revalidatie. Dat kan bijzonder gevaarlijk zijn. Wie terugzakt en stil blijft zitten overlijdt in veel gevallen alsnog aan een tweede beroerte of bloeding", legt de sportinstructeur uit.

"Ik houd me al enige jaren gericht bezig met deze groep en heb werkelijk wonderbaarlijke resultaten gezien." Dat kost natuurlijk geld. "En de verzekering vergoedt de fysiotherapie wel, maar de sportschool niet. Dus dat is een struikelblok."

Mulders benadrukt geen garanties te kunnen geven. Niet iedereen met een hersenbeschadiging herstelt zo voorspoedig als bijvoorbeeld Te Wierik.

Toch legt het aantal mislukkingen het af tegen de succesverhalen. "Ik heb hier mensen zien binnenkomen met een rollator of in een rolstoel. Die zijn na een poosje lopend de deur weer uitgegaan. De hersenschade zelf herstelt niet, maar wel zijn hersenen in staat een soort omleidingen aan te leggen. Waardoor ze op een andere manier toch de zenuwen en spieren bereiken. Dat kost tijd en moeite, maar het kan. Zo zie je maar: bewegen kan van levensbelang zijn."