‘Klimhortensia's kunnen hoog klimmen of zelf een heuvellandschap vormen’

Als je in boeken of op het internet opzoekt hoe groot de klimhortensia wordt, krijg je meestal als antwoord: maximaal 5 meter. Daar klopt niets van. Ooit zag ik een klimhortensia die de top van een eik had bereikt. Die eik was minstens 25 meter hoog. Het duurt wel even voordat een klimhortensia tot zo’n hoogte is geklommen, maar voor wie een hoge boom in zijn tuin wat wil opleuken is de klimhortensia een goede keus.

Klimhortensia’s worden meestal om negatieve redenen geplant, tegen een noord- of een oostmuur. Niet omdat mensen het zo’n leuke klimplant vinden, maar omdat ze niets anders kunnen bedenken dat op zo’n plaats in leven blijft. En het klopt: klimhortensia’s groeien ook op het noorden, zelfs als ze aan de vaak droge voet van een noordmuur worden geplant. Maar om nu te zeggen dat ze het daar naar hun zin hebben? Nou nee. Ze geven dat te kennen door op het noorden spaarzaam of helemaal niet te bloeien. Wie veel bloemen aan zijn klimhortensia wil, kan de plant beter tegen een west- of zuidmuur planten.

Klimhortensia’s maken twee soorten takken: verticale die zich met hechtwortels aan een muur of pergola vastzuigen, en takken die haaks op het framewerk staan en waaraan de bloemen verschijnen. Een klimhortensia groeit dus nooit plat tegen een muur, want die bloemtakken kunnen wel een meter uitsteken. De crèmewitte bloemen verschijnen in juni en bestaan uit een krans van onvruchtbare lokbloemen die een scherm van kleine, onvruchtbare bloempjes omgeven.

Klimhortensia’s zijn aantrekkelijk voor vogels. Die zijn er betrekkelijk veilig voor katten. De plant hoeft niet te worden gesnoeid, maar wie de takken dicht tegen de muur wil houden kan de stengels elk jaar met uitgebloeide bloemen met twee derde inkorten. Doe dat niet met alle ranken die te ver naar buiten steken, want dan heb je volgend jaar geen bloemen. Kort per jaar niet meer in dan de helft van de scheuten. In de herfst verkleurt het blad naar botergeel. Dat het blad afvalt is geen ramp, want ook de wirwar van kaneelbruine takken vormt ‘s winters een aantrekkelijk patroon tegen een muur.

De natuur kent geen muren. Vandaar dat het natuurlijker is om de klimhortensia in een struik of boom te laten groeien. Maar er bestaat nog een mogelijkheid: de plant mag dan wel klimhortensia heten, maar hij hoeft helemaal niet te klimmen. Je kunt hem ook gewoon als vrijstaande struik in de tuin planten en dan zal hij een koepelvormig model aannemen: eerst groeien de takken omhoog om daarna weer naar de grond te buigen. Waar ze de grond raken zullen ze weer wortelen - een proces dat je kunt bespoedigen door een baksteen op het uiteinde van de tak te leggen. Zo’n gewortelde tak zal weer uitgroeien tot een nieuwe struik, en op den duur ontstaat er een heel heuvellandschapje van klimhortensia’s.