Lastig, zo’n taakstraf? ‘Het is vrij eenvoudig. Zo pakte ik vroeger ook drugs in’

Om zijn mond verschijnt een glimlach. ,,We hadden een keer een bekende Nederlander die niet in zijn eigen stad wilde werken. Niet herkend worden, in de luwte werken, dat vond hij belangrijk. Op de locatie moest hij zich bij een loket melden. ,,Ik ben er”, was zijn korte mededeling. ,,En wie bent u?”, vroeg de medewerkster die zijn naam af moest vinken. ,,Ik moest mij hier melden”, zei de bekende Nederlander. ,,En uw naam is...??” Teun moet er om lachen. ,,Hij wilde niet herkend worden, maar werd boos toen hij niet herkend werd.”

Ik, de rechtbankcolumnist van de Stentor, rijd in de ochtendspits naar mijn werkstraf in Nijmegen. De auto laat ik achter op de parkeerplaats. Aan de buitenkant lijkt werkplaats de Hulzen op een grijze loods. Binnen heeft iemand zich met diverse potten verf behoorlijk uitgeleefd. Oranje, paars en geel: het is een kleurrijke bedoening.